Ergens begin 2014 nam een ik een radicale beslissing, ik besloot dat het tijd was de daad bij het woord te voegen en te gaan proberen mijn droom waar te maken. Dat klinkt heel heldhaftig maar het was geen makkelijke beslissing kan ik je wel zeggen. Het maken van de ‘ik ga toevallig wel even lekker mijn droom waarmaken-keuze’ brengt nogal wat veranderingen en onzekerheden met zich mee, èn angst (en huilbuien en humeurschommelingen maar dat moet je maar even niet doorvertellen). Angst om stuk te maken wat goed is, namelijk dat wat ik al jaren doe en ook voor een deel maakt wie ik ben. Althans zo voelt dat. En wat als je droom niet uitkomt? Heb je dan gefaald? Sta je dan met lege handen?
