Pannekoeken bakken is roeren in smurrie, eieren stuk tikken en de dooiers lekker kapot duwen met je garde. Beslag scheppen met een hele grote lepel en die in een hete pan gieten. Spannend! Zo maak je je lieveling eten.
lees verder
Als kind wilde ik op regenachtige dagen altijd koekjes bakken. Mijn moeder ging dan zuchtend akkoord en zei: alleen als je alles maar dan ook alles weer opruimt!
Oh hier komen pijnboompitjes dus vandaan!?
En niet uit muffe zakjes geimporteerd uit China natuurlijk. Deze pijnappel kocht ik op een markt in Porto. Hoewel het de bedoeling was dat ik hem in een warme oven zou leggen zodat hij open zou gaan, gebeurde het van de week vanzelf. Je begrijpt meteen waarom pijnboompitjes zo duur zijn. Eerst breek je de zaden uit de appel, dan verwijder je het keiharde schilletje waarbij het bijna onmogelijk is de pijnboompit niet te beschadigen, en daarna is er nog een vliesje wat er af gewreven moet worden. Zo ben je wel even bezig.
Ze zijn wel erg lekker, een beetje hars-achtig.
Afgelopen juli werd ik geinterviewd door Peter Schilthuizen van Glans Magazine. Het werden maar liefst 5 pagina’s! Een heel bijzondere ervaring!
Ergens begin 2014 nam een ik een radicale beslissing, ik besloot dat het tijd was de daad bij het woord te voegen en te gaan proberen mijn droom waar te maken. Dat klinkt heel heldhaftig maar het was geen makkelijke beslissing kan ik je wel zeggen. Het maken van de ‘ik ga toevallig wel even lekker mijn droom waarmaken-keuze’ brengt nogal wat veranderingen en onzekerheden met zich mee, èn angst (en huilbuien en humeurschommelingen maar dat moet je maar even niet doorvertellen). Angst om stuk te maken wat goed is, namelijk dat wat ik al jaren doe en ook voor een deel maakt wie ik ben. Althans zo voelt dat. En wat als je droom niet uitkomt? Heb je dan gefaald? Sta je dan met lege handen?
Ieder jaar heb ik de grootste plannen voor het paasontbijt en ieder jaar moet ik de helft van mijn plannen schrappen wegens tijdgebrek.
Morgen is het pasen en het is me gelukt om in ieder geval een boterlammetje te maken. Niet zomaar een boterlammetje maar een lammetje met viooltjes, daslookbloemen, madeliefjes en citroen. Om het voorjaar te vieren!
Vrolijk Pasen!
Lang geleden, nog man-loos en kind-loos, ging ik weleens ‘s winters direct uit mijn werk langs bij een vriendin. Binnengekomen ontvouwde zich dan het volgende ritueel; mijn vriendin zette een vrolijk jaren zestig ‘cha cha cha’ plaatje op met nummers als ‘Arroz con pollo’ en ‘Me gusta chocolate’, en maakte een mojito, margarita of caipirinha voor ons. Die dronken we dan, gezeten achter de daglichtlamp, op. Allemaal ter bestrijding van onze winterdip. Het was een beste remedie dit cocktailuurtje. Winterdepressies verdwenen als sneeuw voor de zon, we zagen het leven weer zitten en togen vervolgens naar onze stamkroeg voor een daghap en wat vertier. Dat waren nog eens tijden! En hoe anders is het nu.
Cocktails? Al jaren het genoegen niet meer gehad. Winterdepressie? Simpelweg geen tijd meer voor. Stamkroeg? Ik ben inmiddels met de barman getrouwd…
Uitgedroogde dadels, een halve zak havervlokken-fijn, een oudbakken restje amandelmeel, een halve pot dadelstroop.
Van dit treurige allegaartje moest toch nog iets lekkers te maken zijn. En het moest allemaal op want ik was druk bezig mijn voorraadkast uit te ruimen.
Koekjes zouden het worden. Met kokosolie… want dat is zo heerlijk met dadelstroop.
Het zong al een paar dagen rond in mijn hoofd: crackers met pruimen, crackers met pruimen, crackers met pruimen… Ik weet het, als je het zo leest niet meteen een combinatie waar je van gaat watertanden.
En als ik zeg super knapperige, flinterdunne crackers met gedroogde pruimen, komijn, sesam, zeezout, besmeerd met zachte geitenkaas en bietenhummus? ja? Loopt het water je in de mond? Zie je wel!
Ik wilde even geen crackers met bloem maken, de lente zit in de lucht dus ik was op zoek naar een gezond gevoel en bovendien had ik nog een enorme pot lijnzaad staan waarvan de bodem maar niet in zicht kwam.
Ik weet het niet hoor, maar ik vind koken volgens de seizoenen in de winter veel zwaarder dan in de zomer. Niet alleen een kwestie van smaak maar ook van fysieke inspanning. Zit ik weer op de fiets met een loodzware tas met kolen en pompoenen of, nog zo’n lieverdje, knolselderij. Om van het schillen en hakken nog maar te zwijgen. Zeker als je zoals ik regelmatig voor groepen kookt en dan niet één pompoen moet slachten, maar wel vier. Maar goed, ik heb dan inmiddels ook best wel spierballen, toevallig.